 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Будоўля
|
|
Беларуская балада. XVII стагодзьдзе
|
Што ж, цесьляры, невясёлыя –
Сякера аж падае з рук?
Што апусьцілі вы голавы,
Сумна глядзіце на зруб?
Бёрны усьцягвайце новыя
I заразайце вуглы...
Хораша пахне будоваю,
Стружкамі ў кроплях смалы!
Дзе ж ваша радасьць з уцехаю?
Вунь як сьвятлее вакол!
Над магілёўскімі стрэхамі
Ў неба ірвецца касьцёл.
Сьцены вышэюць касьцёльныя,
Кладзецца вянец на вянец
Бёрнамі жоўтымі смольнымі
З вашых жа хат і зь сянец.
Касьцёл узьнімаецца нанава –
Хаты ніжэй і ніжэй:
Кузьмова, Пятрова, Раманава
Раскрыты да самых дзьвярэй.
Бёрны, што млелі пад кроквамі, –
Аж у падмурак ляглі,
А што рыпелі пад крокамі –
На завянчэньне пайшлі.
Што ж, цесьляры, невясёлыя?
Паўстаньня ня зьдзейсьніўся плян...
Што апусьцілі вы голавы,
Пётра, Кузьма і Раман?
Кроквы вяжыце і лаціны,
Ладзьце вянок пад страхой.
Ды спаласьніце улазіны
Конаўкай брагі якой...
Нельга. За кожнай саломінай
Сочыць ахоўнікаў шмат:
Рубяць паўстанцы хароміну
З родных разбураных хат.
I ўсё ж, напачатку нясьмела так,
Ціхенька – Божа баронь! –
У стружках, як мятлушка белая,
Закапашыўся агонь.
Вось яна, радасьць з уцехаю, –
Гляньце, як сьветла вакол:
Над магілёўскімі стрэхамі
Ў неба шугае касьцёл,
Новы палае касьцёл...
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
